24.5.09

Amb la calma....

Des d'els meus 40 he après a viure cada dia com si pugés xino-xano un graó més de l'escala de la vida.... miro cap a baix i puc somriure’m pel que he aconseguit, pel que ja tinc o porto amb mi…. però millor encara és poder pensar en tot el que em resta per arribar.... a on? No tinc pressa, gens ni mica.... enlairar la vista, no veure encara el que hi haurà allà (com si fos una temptadora sorpresa per descobrir....un regal embolicat amb un llacet de color rosa). Que no em manqui barana per descansar i prendre alè si cal.... I beure'm glop a glop, al detall, les setmanes que conformen mesos i anar amunt, amunt.... però amb la calma.... M'agradaria seguir pujant aquesta escala amb tu.... t'hi animes?
__________________________________________________________
Desde mis 40 he aprendido a vivir cada día como si subiera despacito un peldaño más de la escalera de la vida.... miro hacia abajo y puedo sonreírme por lo que he conseguido, por lo que ya tengo o llevo conmigo.... pero mejor todavía es poder pensar en todo lo que me queda para llegar…. a dónde? No tengo prisa, ninguna.... alzar la vista, no ver todavía lo que habrá ahí (como si fuera una tentadora sorpresa por descubrir.... un regalo envuelto con un lacito de color rosa). Que no me falte barandilla para descansar y tomar aliento si es necesario.... Y beberme sorbo a sorbo, al detalle, las semanas que conforman meses e ir arriba, arriba.... pero con la calma.... Me gustaría seguir subiendo esta escalera contigo.... te animas?

9 comentaris:

Naia ha dit...

Claro que me animo y te animo.....a que sigas subiendo esas escaleras,sin prisa pero sin pausa,que cuando te falte el aliento te acuerdes de es@s amig@s que te esperan y te ayudan a subir. Y cuando tengas otros 40 tu sonrisa sera de mayor felicidad aun,porque siempre,estaras plena :)

Imogen ha dit...

Wow, jo no tinc els trenta pero em canso només de mirar la foto ;)
Des del punt de vista figurat...espero que la persona que t'acompanyi a pujar escales no et deixi anar mai de la ma

Antonio Marset ha dit...

Gracias Cris, ya ves en nuestro pueblo también tratamos, entre todos, decirnos algo. Algo que sea capaz de despertar interes en el otro: con una imagen gráfica, con una imagen escrita, con una idea (o con muchas). También yo te seguiré, para intercambiar ideas y sensaciones. Gracias de nuevo y decirte que me gusta tu blog.

Tali_Eje ha dit...
L'autor ha eliminat aquest comentari.
Tali_Eje ha dit...

Genial imatge.. genials paraules... jo tb veig bastantla meva vida com escales... que anem pujant amb calma.. gràcies pels consells, maca. ^_^
Curiositat... la foto és també deLisboa..oi? tinc tantes fotos amb escales d'arreu..
Muaaaks!

(per cert! l'obra és aquest finde que ve!!)

Anònim ha dit...

Buen blog, me ha encantado el detalle del bilingüismo.

Cris (V/N) ha dit...

Gràcies als que esteu passant pel "meu raconet".... Calitja, si, Lisboa.... i a mi també m'encanten les escales
(Gracias a los que estáis pasando por "mi rinconcito"....)

DooMMasteR ha dit...

Tots ens hauriem de prendre la vida com tu. Sense pressa, gaudint de la vida, i no pas estressats.
Bon bloc i bones fotos. Em passaré més :-)

Raúl ha dit...

No hay prisa en llegar, porque lo importante no es el destino, sino el propio ascenso por la escalera.